الثلاثاء، 29 ديسمبر 2009
الأحد، 27 ديسمبر 2009
افغان
د افغان کلمه چې اوس د افغانستان د ټولو خلکو ملي نوم دی او د اسيا په زړه کې تر ټولو تاريخي، اقتصادي او اجتماعي شرايطو لاندې يونه بيلېدونکی واحد اووه سوه ( ۷۰۰ ) کلن تاريخي لرغونتوب او ملي اصالت اري.
په افغانستان کې دننه او دباندې ځينې کسان فکر کوي چې دانومونه د احمدشاه ابدالي په لاس د افغاني دولت تر بيا جوړولو وروسته په اتلسمه پېړۍ کې رامينځ ته شوي او زمونږ هغه هېوادوال چې له تاريخي پېښونه خبر نه دي تل له مانه پوشتي چې ايا دا نومونه لرغونی تاريخ لري کنه؟ نو ځکه په دې ليکنه کې په ډېر لنډيز سره د خپل ملي تاريخ دا موضوع درنو لوستونکو ته وړاندې کوم.
د افغان نوم تر کومه ځايه چې ماته څرګند دی په تاريخ کې اوږدې ريښې لري او په همدې سيمه کې د هلمند او سند د دوو لويو سيندونو تر مينځ په همدې نامه يوې ډلې وګړو ژوند کاوه چې تفصيل يې دادی.
شل کاله پخوا (اوس پنځه پنځوس کاله مترجم) د ايران د شېراز په نقش رستم کې د شيکاګو د ختيځې موسسې د لرغونپوهانو يوې ډلې د هغه ځای په ډبر ليکونو کې د زردشت په کعبه کې په دوو پهلوي اشکاني (پارتي) او يوناني ژبو يو ډبر ليک وموند چې هغه د ساساني کورنی دوهم بادشاه لومړني شاه پورتر ۲۶۰ ميلادي کال او د او يسي په جګړه کې د روم د امپراتور واليرين ( valerian ) تر ماتې او اسارت وروسته دلته د زردشت د کعبې د ديوال په ډبرو ليکلي دي.
څرنګه چې لومړی شاپور ۲۷۳ م کال مړشوی نو د دې ډبرليکلو نېټه د ۲۶۰ تر ۲۷۳ ع کال پورې د ديارلسو کلونو تر مينځ ټاکلای شو.
(د دې ډبر ليک نيمګړې فارسي ژباړه دې د لرغونپوهنې د رپوټونو د ۴ ټوک په ۱۸۱ مخ کې چې په ۱۹۵۹ ع کال په شېراز (ايران) کې خپور شوی، وکتل شي). د دې ډبرليک په دوهم بند کې د پشکابور ( Pashkabur ) د ښار نوم د کوشان خساتر ( kushan-khsatr ) يعنې د کوشاني هېواد د وروستني ختيځ سرحد په توګه ياد شوی دی چې هغه يې د يوناني له “کسپاپوروس” د چيني هيون تسنګ له پو-لو-شا-پو-لو او د اسلامي دورې د مورخينو له پرشا پور او پر شاور (پېښور) سره يو بللی دی. دهمدې ډبرليک په شپږمه برخه کې د شاه پور د واکمنۍ په مهمو کسانو کې د “ وينده فرو ابګان رزمه ود” ( ۱ ) نوم ياد شوی دی چې د سپرنګ لونګ ( Sprengling ) په نامه يوه محقق لومړی ځل دا ډبر ليک ولوست او دامريکې په سامي مجله کې يې په ۱۹۴۰ کال يوه مقاله وليکله او دوهمه کلمه “ابګان” يې په قاطع ډول د افغان له او سني پاچا دريم شاه پور له نامه سره چې له ۳۰۹ تر ۳۷۹ ع کال پورې يې او يا کاله پاچاهي کړې د اپکان ( Apkan ) په بڼه يو صفت او لقب ياد شوی دی چې دا کلمه هم کولای شو د “ ابګان” د يادې شوې کلمې غوندې وګڼو چې د زړورتوب، رشد او نجابت د صفت او يا به هم د نژادي تړون په بنا راوړل شوې وي او همدا موضوع ده چې ځينې مورخين لکه سر او لف کيرو يې د ساساني دربارپه مشرانو کې د درانيو او يو سفزيو د شته والي په فکر کړی دی (و ګورئ پټانان – انګليسي متن ۸۰ مخ) او موږ نوموړی نوم “وينده فرن افغان رزم بد” يعنې يو افغان د جګړې سالار وينده فرن ويلای شو چې ښايي يو افغاني سلار وي. د فردوسي په شهنامه کې هم دوه ځله د “آوګان” نوم راغلی چې د فريدون د وخت له سپه سالارانو څخه ؤ.
سپهدار چون قارن کاو ګان
سپه کش چو شيروي وچون آوګان
( شاهنامه، د مسکوچاپ، لومړی ټوک، ۱۱۰ مخ)
همدا د فريدون په داستان کې يوځل وايي:
همه ګرد ايوان، دورويه سپاه
بزرين غمود و به زرين کلاه
سپهدار چون قارن کاوان
به پيش سپاه اندرون آوګان
(لومړی ټوک، ۱۱۶ مخ)
په هر حال له دې يادونې څخه داسې څرګندېږي چې اوه – اوګان په لرغونو اريايي رواياتو او شاهنامو کې دود و او که د بو ستي د وينا له مخې يې اصل او ستايي و بولو نو معنی به يې مهربان او لاس نيوونکی وي چې نومونه له لرغونو اتلانو سره وړ وو او که بيا وروسته د يوه قوم او يا ټولنې په معنی او ښتی وي ليرې نه ده. که د ابګان، په اګان کلمو ته په زړو رواياتو او د ساساني دورې په پاتې شونو کې د باور وړ اهميت ورکړل شي لکه چې سپرنګ لنګ او او لف کيرو همدا نظر لري نو دعوه کولای شو چې د افغان نوم يا صفتد بګان او اپه ګان په بڼه له دريمې غيسوي پېړۍ (صدۍ) څخه اخيستل کېده او بادشاهانو، اداره چيانو او او وا کمنانو پېژانده او دا سند تر اوسه د دې نامه د لرغونتوب په باب د يادولو وړ زوړ سند دی چې د زړو روايتونو “او ګان” هم ورته دی.
دوهم له ترلاسه شويو او پاتې شويو آثار سره اړه لري چې دا نوم د اوه ګانه ( Avagana ) بڼه چې د ساساني دورې د ابګان او اپه ګان له بڼو سره ورته دی، په هندي آثارو کې په لاندې تفصيل مومو.
ورهامي هيرا ( Varha-Mihira ) هندي شاعر او نجومي دی چې د پنځمې عيسوي پېړۍ په پای کې د هند په راجين کې وزېږېد او د ۵۰۵ ع شاوخوا يې ښه شهرت وموند، د ده مهم کتاب “پنجد سيد هانتيکا” ) pance Siddhantika ) نومېده چې د نجوم د علم د پنځو کتابونو لنډيز ؤ او دی د نجوم په باب يو منظوم کتاب هم لري چې پکې يې د ښکلو ډبرو. د هند د جغرافيې او نور د کار وړ موضوعاتو په باب هم خبرې کړې او نوم يې پرې بهريته سنهيته ( Bhrita Sanhita ) اېښي دي چې په ۶۱ - ۱۱ او ۳۱ - ۱۶ بيتونو کې يې دافغان نوم داوه ګانه په بڼه ياد شوی دی. لکه څرنګه چې فرانسوي عالم موسيو فوشه په خپل تکسيلا ته د هند او باختر زړه لار “ ۱۹۴۷ ” کال کې د پاريس چاپ، ۲۳۵ - ۲۵۲ مخونه، ۱۷ نوټ کې شرح کړی دی. دا د شپږمې پېړۍ په مينځ-مينځ کې د افغان ډېر زوړ ياد دی، ځکه هندي منجم “ورهاميهيرا” په ۵۸۷ ع کال مړشوی او وايي چې د ده نجومي معلومات يو ناني سرچينه درلوده او د ځمکې په کرويتوب (ګردوالي) قايل و، دده دوه کتابونه ابو ريحان بېروني په عربي ژباړلي نوله همدې امله په پوهانو کې د ده شهرت او ثقه والی تل د باور وړو.
د همدې تاريخي سند له مخې د “افغان” کلمه په هنديانو کې لږ تر لږه ۱۴۰۰ کاله وړاندې هم مشهوره وه او هندي ليکوالو ياده کړې ده.
تر اسلام وړاندې پېړيو کې مو د افغان نوم په دوو پخوانيو سندونو لويديځ ته په پارس او ختيځ ته په هندوکې در وښود او موږ پوهېږو چې همدا وخت بودايي دين د افغانستان په ختيځ او شمال کې دودؤ بېلو ښارونو لکه بلځ، کندز، کاپيسا، هډې، لغمان او له غزني نه تر کندهاره پورې ودان وو او څرنګه چې د چين خلک هم د دين له مخې بودايان وونو ځکه به د چين بودايي زيارت کوونکي تل د زيارت او تبرک له پاره دې هېواد ته تلل له دې زيارت کوونکو څخه يو هم “هيون تسنګ” دی چې د اوومې پېړۍ په لومړۍ نيمايي کې د اسلام له ظهورسره سم خو د عربو په لاس د افغانستان تر فتح کېدو وړاندې دې هېواد ته راغلی دی، دی د ۶۲۹ ع کال د اګست په لومړۍ نېټه له “ليانګ چو” نه را روان شو او د ۶۳۰ ع د مارچ په ۵ ”سمرقند” او په ۲۰ نېټه د افغانستان “خلم” ته راورسېدل، دی د اپريل په ۲۰ په “بلخ” او د اپريل په ۳۰ په باميانو کې ؤ او د هندوکش په له واورو ډک غره د می په لسمه نېټه “کاپيسا” ته راورسېد، د اوړي تر پايه پورې د کابل شاهانو په دې پايتخت کې پاتې شو او بيا يې خپل سفر ته داسې دوام ورکړ.
د اګست په ۱۵ لغمان ته راغی او درې ورځې يې هلته تېرې کړې، د اګست په ۲۰ ننګرهار ته راغی، دوې مياشتې هلته پاتې شو، د نومبر له لومړۍ نيټې نه د ګندهارا په نورو برخو او ددسمبر له لومړۍ نيټې نه د ګندهارا په نورو برخو او د درسمبر له اومړۍ نېټې نه د پېښور په سيمو کې ؤ، د ۶۳۱ ع د جنوري په لومړۍ نېټه د سند د سيند په کڅونو کې په سفر روان شو او د اپريل په ۱۰ نېټه ټکسيلا ته ورسېد، دی ۱۲ کاله په هند کې پاتې شو او په بېرته راستنيدو کې د ۶۴۳ ع کال د دسمبر په ۱۵ نېټه بېرته ټکسيلا ته راغی او بيايې د افغانستان لاندني ښارونه وليدل.
د دسمبر په ۲۵ نېټه د فيل په سورلۍ له اباسين نه راواوښت، د ۶۴۴ ع کال د مارچ په ۱۵ نېټه لغمان ته راورسېد او دهغه ځای له پاچا سره يوه مياشت پاتې شو، د جون په ۱۵ “فه-له-نه” يعنې “بنو” ته ورسېد، د جون په ۲۰ “و – پو-کين” او دجون په ۲۵ “ تساو-کيو-تو” (غزني) ته ولاړ، د جولای په ۵ کاپيسا، د جولای په لومړۍ نېټه اور تسپانه (کابل) د جولای په ۵ کاپيسا، د جولای په ۲۰ اندراب، د اګست په لومړۍ نېټه توخار (تخار) د ستمبر په ۸ بدخشان او د دسمبر په ۱۲ پامير ته ورسيد چې بيا له هغه ځايه يار کند او ختن ته تېر شو.
د هيون تسنګ سفر نامه د “سي-يو-کي” يعنې د لويديځو هيوادو خاطرې نومېږي او له چيني ژبې نه په انګليسي ژباړل شوې او په وارو – وارو خپره شوې ده چې د دې ارښتناک کتاب يوه برخه دهغه وخت د افغانستا د خاورې او خلکو د جغرافيايي، ديني، سياسي او اجتماعي او ضاعو په باب ډېر په زړه پورې مواد لري او کله چې دی له هند نه په راغبر ګېدو کښې “فه-له-نه” يعنې د "بنو" ولايت ته رسېږي، د " سي-يو-کي” د لومړي ټوک په ۲۵۶ مخ کې (انګليسي ژباړه) د “او-پو-کين” ( o-po-kien ) په نامه يوه سيمه د بنون او غزني تر منځ د بنو شمال لويديځ او دغزني جنوب ختيځ ته، يادوي چې تر ده وړاندي يوه بل چيني زايرفاهيان هغه د “لو-يې” يعنې “روه” ( Roh ) په نامه ياده کړې وه ( ۲ ) څېړونکو خصوصا جنرال کننګهم د هند د لرغوني جغرافيې ليکوال دا “او-پو-کين” د “اوه ګان” (افغان) له کلمې سره تطبيق کوي او وايي چې هيون تسنګ د دې خلکو ژبه هندي نه بولي خو دده په وينا يې دهند له ژبو سره لږ ورته والی درلود نو له دې نه به مطلب پښتو وي لو څرنګه چې چيني “او-پو-کين” همغه د لرغوني “اوه-ګان” هجاوې (څپې) لري نو بويه په باور ووايو چې مراد همدا افغان دی چې اوس هم د سنده او غزني تر مينځ د پکتيا – پکتيکا او غزني ولايتونه د افغاني اصيلو او لرغونو قبيلو استوګنځي دي، دی حتما د همدې کورمې او ګوملې په غرونو چې د “او-پو-کين” يعنې “افغان” استوګنځی و او په همدې نامه يادېده، او پکتيا ولايت ته ور او ښتی دی.
تر اسلام وړاندې د افغان د نامه په باب همدا درې لرغوني ساساني، هندي، چيني سندونه لرو او تر دې وروسته په اسلامي دوره کې د دې نامه ياد په درې او عربي کتابونو کې په مکرر ډول راځي چې ډېر زوړ ياد يې په “حدودالعلم” کې دی چې په دې کتاب کې د عبدالجبار عتبي په “تاريخ يميني” کې “افغان” د سبکتګين او د ده د کورنۍ په عصر کې په وارو – وارو ياد کړی ان چي ابن اثير په الکامل کې هغه د ابغان په زړه املاهم ليکي، ترې راوروسته مور خانو لکه فخر مدبر په اداب الحرب والشجاعه، قاضي منهاج سراج جوزجاني په طبقات ناصري، حمدالله مستوفي په تاريخ ګزېده او محمد قاسم فرشته او نوروهم “افغان” او “اوغاني” قبايل په وارو – وارو ياد کړی دي.
همدا راز د افغانستان د کلمې په باب هم ويلای شو چې دا داسې نوی نوم نه دی چې د احمدشاه ابدالي په وخت کې دې جوړ شوی وي، بلکه تر ده په پېړيو وړاندې يعنې ( ۷۰۰ ) کاله مخکې هم موجود او داستعمال وړ او موږ د سيفي هروي په تاريخ هرات کې چې د ۷۲۱ ه ( ۱۳۲۱ )ع کال شا او خوا تاليف شوي وينو چې همدا د افغانستان ختيځي سيمې يې د سند تر څنډو پورې د “د افغانستان” په نامه بللې او له دې نه هيواد د غزنويانو او غوريانو د سياسي وحدت له دورنه د چنګيزيانو د تېريو له امله د تجزيې او ورانۍ په لور روان و، د افغانستان نوم هغه وخت هم موجود وخو دومره پراختيا يې نه درلوده لکه د احمدشاه بابا په وخت کې يې چې ترلاسه کړه.
د هرات دتيموريانو په وخت کې مولانا کمال الدين عبدالرزاق سمرقندي هروي چې په ۸۱۶ ه ) ۱۴۱۳ ) کال په هرات کې زېږيدلی او د هرات د دربار د پوهانو، مورخانو قضا او سياست له کسانو څخه و خپل د “مطلع سعدين او مجمع بحرين” تاريخ په ۸۷۵ ه ( ۱۴۷۰ ع)کال وليکه، دی هم په خپل کتاب کې افغانستان په همهغه جغرافيايي وسعت چې سيفي پېژانده و وارو – وارو يادوي چې د هرات د تيموريانو د لوی هېواد خراسان يوه برخه و او معين الدين اسفزاري هم په روضات الجنات کې افغانستان په وارو – وارو ياد کړی دی.
کله چې بابر په ۹۳۲ ه ( ۱۵۲۶ )ع کال له افغانستان نه د هند په لور ولاړ او په ډيلي کې يې د هند د مغولو امپراتوري جوړه کړه نو دال بابر په اکثرو تاريخونو کې وينو چې همدا د افغانستان نوم په همهغه واړه جغرافيايي مفهوم موجود او مستعمل دی او د دې سيمې خلک تل د هند د تيموريانو او دايران د صفويانو د يرغلګرو امپراتوريو په مقابل کې د خپل ژوند او ازادۍ د ساتلو په جګړه بوخت دي – څو چې په همدې افغانستان کې ددووپېړيو د اوږده مقاومت او مقابلې په نتيجه کې د ميرويس او احمدشاهد مېړنيو قيامونو په وسيله يو ځل بيا ددې خاورې په سياسي وحدت، بيا احياء او دلوي افغانستان په جوړولو بريالي شولاو دادی موږ اوس د افغان يو زر اووه سوه کلن او دافغانستان اووه سوه کلن وياړ من نومونه د خپل ملي وحدت او تاريخي سوابقو د وياړ وړ پيل او مبداء په توګه پېژنو ( ۳ )
په افغانستان کې دننه او دباندې ځينې کسان فکر کوي چې دانومونه د احمدشاه ابدالي په لاس د افغاني دولت تر بيا جوړولو وروسته په اتلسمه پېړۍ کې رامينځ ته شوي او زمونږ هغه هېوادوال چې له تاريخي پېښونه خبر نه دي تل له مانه پوشتي چې ايا دا نومونه لرغونی تاريخ لري کنه؟ نو ځکه په دې ليکنه کې په ډېر لنډيز سره د خپل ملي تاريخ دا موضوع درنو لوستونکو ته وړاندې کوم.
د افغان نوم تر کومه ځايه چې ماته څرګند دی په تاريخ کې اوږدې ريښې لري او په همدې سيمه کې د هلمند او سند د دوو لويو سيندونو تر مينځ په همدې نامه يوې ډلې وګړو ژوند کاوه چې تفصيل يې دادی.
شل کاله پخوا (اوس پنځه پنځوس کاله مترجم) د ايران د شېراز په نقش رستم کې د شيکاګو د ختيځې موسسې د لرغونپوهانو يوې ډلې د هغه ځای په ډبر ليکونو کې د زردشت په کعبه کې په دوو پهلوي اشکاني (پارتي) او يوناني ژبو يو ډبر ليک وموند چې هغه د ساساني کورنی دوهم بادشاه لومړني شاه پورتر ۲۶۰ ميلادي کال او د او يسي په جګړه کې د روم د امپراتور واليرين ( valerian ) تر ماتې او اسارت وروسته دلته د زردشت د کعبې د ديوال په ډبرو ليکلي دي.
څرنګه چې لومړی شاپور ۲۷۳ م کال مړشوی نو د دې ډبرليکلو نېټه د ۲۶۰ تر ۲۷۳ ع کال پورې د ديارلسو کلونو تر مينځ ټاکلای شو.
(د دې ډبر ليک نيمګړې فارسي ژباړه دې د لرغونپوهنې د رپوټونو د ۴ ټوک په ۱۸۱ مخ کې چې په ۱۹۵۹ ع کال په شېراز (ايران) کې خپور شوی، وکتل شي). د دې ډبرليک په دوهم بند کې د پشکابور ( Pashkabur ) د ښار نوم د کوشان خساتر ( kushan-khsatr ) يعنې د کوشاني هېواد د وروستني ختيځ سرحد په توګه ياد شوی دی چې هغه يې د يوناني له “کسپاپوروس” د چيني هيون تسنګ له پو-لو-شا-پو-لو او د اسلامي دورې د مورخينو له پرشا پور او پر شاور (پېښور) سره يو بللی دی. دهمدې ډبرليک په شپږمه برخه کې د شاه پور د واکمنۍ په مهمو کسانو کې د “ وينده فرو ابګان رزمه ود” ( ۱ ) نوم ياد شوی دی چې د سپرنګ لونګ ( Sprengling ) په نامه يوه محقق لومړی ځل دا ډبر ليک ولوست او دامريکې په سامي مجله کې يې په ۱۹۴۰ کال يوه مقاله وليکله او دوهمه کلمه “ابګان” يې په قاطع ډول د افغان له او سني پاچا دريم شاه پور له نامه سره چې له ۳۰۹ تر ۳۷۹ ع کال پورې يې او يا کاله پاچاهي کړې د اپکان ( Apkan ) په بڼه يو صفت او لقب ياد شوی دی چې دا کلمه هم کولای شو د “ ابګان” د يادې شوې کلمې غوندې وګڼو چې د زړورتوب، رشد او نجابت د صفت او يا به هم د نژادي تړون په بنا راوړل شوې وي او همدا موضوع ده چې ځينې مورخين لکه سر او لف کيرو يې د ساساني دربارپه مشرانو کې د درانيو او يو سفزيو د شته والي په فکر کړی دی (و ګورئ پټانان – انګليسي متن ۸۰ مخ) او موږ نوموړی نوم “وينده فرن افغان رزم بد” يعنې يو افغان د جګړې سالار وينده فرن ويلای شو چې ښايي يو افغاني سلار وي. د فردوسي په شهنامه کې هم دوه ځله د “آوګان” نوم راغلی چې د فريدون د وخت له سپه سالارانو څخه ؤ.
سپهدار چون قارن کاو ګان
سپه کش چو شيروي وچون آوګان
( شاهنامه، د مسکوچاپ، لومړی ټوک، ۱۱۰ مخ)
همدا د فريدون په داستان کې يوځل وايي:
همه ګرد ايوان، دورويه سپاه
بزرين غمود و به زرين کلاه
سپهدار چون قارن کاوان
به پيش سپاه اندرون آوګان
(لومړی ټوک، ۱۱۶ مخ)
په هر حال له دې يادونې څخه داسې څرګندېږي چې اوه – اوګان په لرغونو اريايي رواياتو او شاهنامو کې دود و او که د بو ستي د وينا له مخې يې اصل او ستايي و بولو نو معنی به يې مهربان او لاس نيوونکی وي چې نومونه له لرغونو اتلانو سره وړ وو او که بيا وروسته د يوه قوم او يا ټولنې په معنی او ښتی وي ليرې نه ده. که د ابګان، په اګان کلمو ته په زړو رواياتو او د ساساني دورې په پاتې شونو کې د باور وړ اهميت ورکړل شي لکه چې سپرنګ لنګ او او لف کيرو همدا نظر لري نو دعوه کولای شو چې د افغان نوم يا صفتد بګان او اپه ګان په بڼه له دريمې غيسوي پېړۍ (صدۍ) څخه اخيستل کېده او بادشاهانو، اداره چيانو او او وا کمنانو پېژانده او دا سند تر اوسه د دې نامه د لرغونتوب په باب د يادولو وړ زوړ سند دی چې د زړو روايتونو “او ګان” هم ورته دی.
دوهم له ترلاسه شويو او پاتې شويو آثار سره اړه لري چې دا نوم د اوه ګانه ( Avagana ) بڼه چې د ساساني دورې د ابګان او اپه ګان له بڼو سره ورته دی، په هندي آثارو کې په لاندې تفصيل مومو.
ورهامي هيرا ( Varha-Mihira ) هندي شاعر او نجومي دی چې د پنځمې عيسوي پېړۍ په پای کې د هند په راجين کې وزېږېد او د ۵۰۵ ع شاوخوا يې ښه شهرت وموند، د ده مهم کتاب “پنجد سيد هانتيکا” ) pance Siddhantika ) نومېده چې د نجوم د علم د پنځو کتابونو لنډيز ؤ او دی د نجوم په باب يو منظوم کتاب هم لري چې پکې يې د ښکلو ډبرو. د هند د جغرافيې او نور د کار وړ موضوعاتو په باب هم خبرې کړې او نوم يې پرې بهريته سنهيته ( Bhrita Sanhita ) اېښي دي چې په ۶۱ - ۱۱ او ۳۱ - ۱۶ بيتونو کې يې دافغان نوم داوه ګانه په بڼه ياد شوی دی. لکه څرنګه چې فرانسوي عالم موسيو فوشه په خپل تکسيلا ته د هند او باختر زړه لار “ ۱۹۴۷ ” کال کې د پاريس چاپ، ۲۳۵ - ۲۵۲ مخونه، ۱۷ نوټ کې شرح کړی دی. دا د شپږمې پېړۍ په مينځ-مينځ کې د افغان ډېر زوړ ياد دی، ځکه هندي منجم “ورهاميهيرا” په ۵۸۷ ع کال مړشوی او وايي چې د ده نجومي معلومات يو ناني سرچينه درلوده او د ځمکې په کرويتوب (ګردوالي) قايل و، دده دوه کتابونه ابو ريحان بېروني په عربي ژباړلي نوله همدې امله په پوهانو کې د ده شهرت او ثقه والی تل د باور وړو.
د همدې تاريخي سند له مخې د “افغان” کلمه په هنديانو کې لږ تر لږه ۱۴۰۰ کاله وړاندې هم مشهوره وه او هندي ليکوالو ياده کړې ده.
تر اسلام وړاندې پېړيو کې مو د افغان نوم په دوو پخوانيو سندونو لويديځ ته په پارس او ختيځ ته په هندوکې در وښود او موږ پوهېږو چې همدا وخت بودايي دين د افغانستان په ختيځ او شمال کې دودؤ بېلو ښارونو لکه بلځ، کندز، کاپيسا، هډې، لغمان او له غزني نه تر کندهاره پورې ودان وو او څرنګه چې د چين خلک هم د دين له مخې بودايان وونو ځکه به د چين بودايي زيارت کوونکي تل د زيارت او تبرک له پاره دې هېواد ته تلل له دې زيارت کوونکو څخه يو هم “هيون تسنګ” دی چې د اوومې پېړۍ په لومړۍ نيمايي کې د اسلام له ظهورسره سم خو د عربو په لاس د افغانستان تر فتح کېدو وړاندې دې هېواد ته راغلی دی، دی د ۶۲۹ ع کال د اګست په لومړۍ نېټه له “ليانګ چو” نه را روان شو او د ۶۳۰ ع د مارچ په ۵ ”سمرقند” او په ۲۰ نېټه د افغانستان “خلم” ته راورسېدل، دی د اپريل په ۲۰ په “بلخ” او د اپريل په ۳۰ په باميانو کې ؤ او د هندوکش په له واورو ډک غره د می په لسمه نېټه “کاپيسا” ته راورسېد، د اوړي تر پايه پورې د کابل شاهانو په دې پايتخت کې پاتې شو او بيا يې خپل سفر ته داسې دوام ورکړ.
د اګست په ۱۵ لغمان ته راغی او درې ورځې يې هلته تېرې کړې، د اګست په ۲۰ ننګرهار ته راغی، دوې مياشتې هلته پاتې شو، د نومبر له لومړۍ نيټې نه د ګندهارا په نورو برخو او ددسمبر له لومړۍ نيټې نه د ګندهارا په نورو برخو او د درسمبر له اومړۍ نېټې نه د پېښور په سيمو کې ؤ، د ۶۳۱ ع د جنوري په لومړۍ نېټه د سند د سيند په کڅونو کې په سفر روان شو او د اپريل په ۱۰ نېټه ټکسيلا ته ورسېد، دی ۱۲ کاله په هند کې پاتې شو او په بېرته راستنيدو کې د ۶۴۳ ع کال د دسمبر په ۱۵ نېټه بېرته ټکسيلا ته راغی او بيايې د افغانستان لاندني ښارونه وليدل.
د دسمبر په ۲۵ نېټه د فيل په سورلۍ له اباسين نه راواوښت، د ۶۴۴ ع کال د مارچ په ۱۵ نېټه لغمان ته راورسېد او دهغه ځای له پاچا سره يوه مياشت پاتې شو، د جون په ۱۵ “فه-له-نه” يعنې “بنو” ته ورسېد، د جون په ۲۰ “و – پو-کين” او دجون په ۲۵ “ تساو-کيو-تو” (غزني) ته ولاړ، د جولای په ۵ کاپيسا، د جولای په لومړۍ نېټه اور تسپانه (کابل) د جولای په ۵ کاپيسا، د جولای په ۲۰ اندراب، د اګست په لومړۍ نېټه توخار (تخار) د ستمبر په ۸ بدخشان او د دسمبر په ۱۲ پامير ته ورسيد چې بيا له هغه ځايه يار کند او ختن ته تېر شو.
د هيون تسنګ سفر نامه د “سي-يو-کي” يعنې د لويديځو هيوادو خاطرې نومېږي او له چيني ژبې نه په انګليسي ژباړل شوې او په وارو – وارو خپره شوې ده چې د دې ارښتناک کتاب يوه برخه دهغه وخت د افغانستا د خاورې او خلکو د جغرافيايي، ديني، سياسي او اجتماعي او ضاعو په باب ډېر په زړه پورې مواد لري او کله چې دی له هند نه په راغبر ګېدو کښې “فه-له-نه” يعنې د "بنو" ولايت ته رسېږي، د " سي-يو-کي” د لومړي ټوک په ۲۵۶ مخ کې (انګليسي ژباړه) د “او-پو-کين” ( o-po-kien ) په نامه يوه سيمه د بنون او غزني تر منځ د بنو شمال لويديځ او دغزني جنوب ختيځ ته، يادوي چې تر ده وړاندي يوه بل چيني زايرفاهيان هغه د “لو-يې” يعنې “روه” ( Roh ) په نامه ياده کړې وه ( ۲ ) څېړونکو خصوصا جنرال کننګهم د هند د لرغوني جغرافيې ليکوال دا “او-پو-کين” د “اوه ګان” (افغان) له کلمې سره تطبيق کوي او وايي چې هيون تسنګ د دې خلکو ژبه هندي نه بولي خو دده په وينا يې دهند له ژبو سره لږ ورته والی درلود نو له دې نه به مطلب پښتو وي لو څرنګه چې چيني “او-پو-کين” همغه د لرغوني “اوه-ګان” هجاوې (څپې) لري نو بويه په باور ووايو چې مراد همدا افغان دی چې اوس هم د سنده او غزني تر مينځ د پکتيا – پکتيکا او غزني ولايتونه د افغاني اصيلو او لرغونو قبيلو استوګنځي دي، دی حتما د همدې کورمې او ګوملې په غرونو چې د “او-پو-کين” يعنې “افغان” استوګنځی و او په همدې نامه يادېده، او پکتيا ولايت ته ور او ښتی دی.
تر اسلام وړاندې د افغان د نامه په باب همدا درې لرغوني ساساني، هندي، چيني سندونه لرو او تر دې وروسته په اسلامي دوره کې د دې نامه ياد په درې او عربي کتابونو کې په مکرر ډول راځي چې ډېر زوړ ياد يې په “حدودالعلم” کې دی چې په دې کتاب کې د عبدالجبار عتبي په “تاريخ يميني” کې “افغان” د سبکتګين او د ده د کورنۍ په عصر کې په وارو – وارو ياد کړی ان چي ابن اثير په الکامل کې هغه د ابغان په زړه املاهم ليکي، ترې راوروسته مور خانو لکه فخر مدبر په اداب الحرب والشجاعه، قاضي منهاج سراج جوزجاني په طبقات ناصري، حمدالله مستوفي په تاريخ ګزېده او محمد قاسم فرشته او نوروهم “افغان” او “اوغاني” قبايل په وارو – وارو ياد کړی دي.
همدا راز د افغانستان د کلمې په باب هم ويلای شو چې دا داسې نوی نوم نه دی چې د احمدشاه ابدالي په وخت کې دې جوړ شوی وي، بلکه تر ده په پېړيو وړاندې يعنې ( ۷۰۰ ) کاله مخکې هم موجود او داستعمال وړ او موږ د سيفي هروي په تاريخ هرات کې چې د ۷۲۱ ه ( ۱۳۲۱ )ع کال شا او خوا تاليف شوي وينو چې همدا د افغانستان ختيځي سيمې يې د سند تر څنډو پورې د “د افغانستان” په نامه بللې او له دې نه هيواد د غزنويانو او غوريانو د سياسي وحدت له دورنه د چنګيزيانو د تېريو له امله د تجزيې او ورانۍ په لور روان و، د افغانستان نوم هغه وخت هم موجود وخو دومره پراختيا يې نه درلوده لکه د احمدشاه بابا په وخت کې يې چې ترلاسه کړه.
د هرات دتيموريانو په وخت کې مولانا کمال الدين عبدالرزاق سمرقندي هروي چې په ۸۱۶ ه ) ۱۴۱۳ ) کال په هرات کې زېږيدلی او د هرات د دربار د پوهانو، مورخانو قضا او سياست له کسانو څخه و خپل د “مطلع سعدين او مجمع بحرين” تاريخ په ۸۷۵ ه ( ۱۴۷۰ ع)کال وليکه، دی هم په خپل کتاب کې افغانستان په همهغه جغرافيايي وسعت چې سيفي پېژانده و وارو – وارو يادوي چې د هرات د تيموريانو د لوی هېواد خراسان يوه برخه و او معين الدين اسفزاري هم په روضات الجنات کې افغانستان په وارو – وارو ياد کړی دی.
کله چې بابر په ۹۳۲ ه ( ۱۵۲۶ )ع کال له افغانستان نه د هند په لور ولاړ او په ډيلي کې يې د هند د مغولو امپراتوري جوړه کړه نو دال بابر په اکثرو تاريخونو کې وينو چې همدا د افغانستان نوم په همهغه واړه جغرافيايي مفهوم موجود او مستعمل دی او د دې سيمې خلک تل د هند د تيموريانو او دايران د صفويانو د يرغلګرو امپراتوريو په مقابل کې د خپل ژوند او ازادۍ د ساتلو په جګړه بوخت دي – څو چې په همدې افغانستان کې ددووپېړيو د اوږده مقاومت او مقابلې په نتيجه کې د ميرويس او احمدشاهد مېړنيو قيامونو په وسيله يو ځل بيا ددې خاورې په سياسي وحدت، بيا احياء او دلوي افغانستان په جوړولو بريالي شولاو دادی موږ اوس د افغان يو زر اووه سوه کلن او دافغانستان اووه سوه کلن وياړ من نومونه د خپل ملي وحدت او تاريخي سوابقو د وياړ وړ پيل او مبداء په توګه پېژنو ( ۳ )
الجمعة، 25 ديسمبر 2009
The History of Pashto language
Pashto is one of the national languages of Afghanistan (Dari Persian is the other). Major Pashto speaking cities in Afghanistan are Kandahar (Qandahar), Kabul. There are over 9 million speakers of Pashto in Afghanistan.
LINGUISTIC AFFILIATION (its relations to other languages)Pashto is one of the East Iranian group of languages, which includes, for example, Ossete (North Ossetian, south Ossetian, Caucasus Soviet Socialist Republic) and Yaghnobi (Tajikistan).East Iranian and West Iranian (which includes Persian) are major sub-groups of the Iranian group of the Indo Iranian branch of the Indo European family of languages. Indo-Iranian languages are spoken in a wide area stretching from portions of eastern Turkey and eastern Iraq to western India. The other main division of Indo- Iranian, in addition to Iranian, is the Indo-Aryan languages, a group comprised of many languages of the Indian subcontinent..LANGUAGE VARIATIONThere are two major dialects of Pashto: Western Pashto spoken in Afghanistan and in the capital, Kabul, and Eastern Pashto spoken in northeastern Pakistan. Most speakers of Pashto speak these two dialects. Two other dialects are also distinguished: Southern Pashto, spoken in Baluchistan (western Pakistan and eastern Iran) and in Kandahar, Afghanistan.The variation in spelling of the language's name (Pashto, Pukhto, etc.) stems from the different pronunciations in the various dialects of the second consonant in the word; for example, it is a retroflex [sh] in the Kandahari dialect, and a palatal fricative in the Kabuli dialect. The major dialect divisions themselves have numerous variants. In general, however, one speaker of Pashto readily understands another. The Central and Southern dialects are more divergent. The Kandahari dialect is reflected in the spelling system, and is considered by some to be the "standard" for that reason.ORTHOGRAPHYPushto has been written in a variant of the Persian script (which in turn is a variant of Arabic script) since the late sixteenth century. Certain letters were modified to account for sounds specific to Pushto. Until the spelling system was standardized in the late eighteenth century, the representation of these consonants varied greatly. The Pushto alphabet, which has more vowel sounds than either Persian or Arabic, represents the vowels more extensively than either the Persian or the Arabic alphabets.With the adoption of Pushto as a national language of Afghanistan, some revisions of the spelling system have been made in the interest of clarity.LINGUISTIC SKETCHPashto has a seven vowel system. There are retroflex consonants sounds pronounced with the tongue tip curled back--which were presumably borrowed from nearby Indo-Aryan languages. Unlike other Iranian languages, such as Persian, Pashto allows consonant clusters of two or three sounds at the beginning of a syllable.Pashto distinguishes two grammatical genders as well as singular and plural. There are generally two nominal cases in Pashto, although the vocative case is still used with singular nouns. Case is marked both with suffixes and with changes in the vowel of the noun stem and stress. Verbs agree with their subjects in person, number, and grammatical gender as well as being marked for tense/aspect. Past tense transitive sentences are formed as ergative: in these, the object rather than the subject agrees with the verb, and weak pronoun objects rather than subjects are omitted if they are not emphatic.Word order, which is very rigid, is subject-object-verb. As the language of an Islamic people, Pashto also contains a high number of borrowings from Arabic; among educated speakers, the Arabic plurals of borrowed nouns are frequently maintained.ROLE IN SOCIETYIn Afghanistan, Pashto is second in prestige to Dari, the Persian dialect spoken natively in the north and west. Because of the political power of the Pashtuns, however, Pashto has been a required subject in Dari medium schools, and as an official language has been one of the languages of the government. For practical purposes, however, Dari is the language of business and higher education, and so Pashtuns learn Dari.
Pashto has an extensive written tradition. There are a number of classic Pashtun poets, most notably Khoshal Khan Khattak. Modern Pashtun written literature has adapted those modern western literary forms, like the short story, that match forms from traditional Pashto oral literature. Pashtun folk literature is the most extensively developed in the region. Besides stories set to music, Pashtun has thousands of two and four line folk poems, traditionally composed by women. These reflect the day to day life and views of Pashtun women.HISTORYThe first written records of Pashto are believed to date from the sixteenth century and consist of an account of Sheikh Mali's conquest of Swat. In the seventeenth century, Khushal Khan Khattak, considered the national poet of Afghanistan, was writing in Pashto. In this century, there has been a rapid expansion of writing in journalism and other modern genres which has forced innovation of the language and the creation of many new words.Traces of the history of Pashto are present in its vocabulary. While the majority of words can be traced to Pashto's roots as member of the Eastern Iranian language branch, it has also borrowed words from adjacent languages for over two thousand years. The oldest borrowed words are from Greek, and date from the Greek occupation of Bactria in third century BC. There are also a few traces of contact with Zoroastrians and Buddhists. Starting in the Islamic period, Pashto borrowed many words from Arabic and Persian. Due to its close geographic proximity to languages of the Indian sub-continent, Pashto has borrowed words from Indian languages for centuries.Pashto has long been recognized as an important language in Afghanistan. Classical Pashto was the object of study by British soldiers and administrators in the nineteenth century and the classical grammar in use today dates from that period.In 1936, Pashto was made the national language of Afghanistan by royal decree. Today, Dari Persian and Pashto both are official national languages.ACADEMIC RESOURCESPashto is taught at very few universities in the United States and Canada. The most consistent program offered is at the Diplomatic Language Services in Arlington, Virginia.
LINGUISTIC AFFILIATION (its relations to other languages)Pashto is one of the East Iranian group of languages, which includes, for example, Ossete (North Ossetian, south Ossetian, Caucasus Soviet Socialist Republic) and Yaghnobi (Tajikistan).East Iranian and West Iranian (which includes Persian) are major sub-groups of the Iranian group of the Indo Iranian branch of the Indo European family of languages. Indo-Iranian languages are spoken in a wide area stretching from portions of eastern Turkey and eastern Iraq to western India. The other main division of Indo- Iranian, in addition to Iranian, is the Indo-Aryan languages, a group comprised of many languages of the Indian subcontinent..LANGUAGE VARIATIONThere are two major dialects of Pashto: Western Pashto spoken in Afghanistan and in the capital, Kabul, and Eastern Pashto spoken in northeastern Pakistan. Most speakers of Pashto speak these two dialects. Two other dialects are also distinguished: Southern Pashto, spoken in Baluchistan (western Pakistan and eastern Iran) and in Kandahar, Afghanistan.The variation in spelling of the language's name (Pashto, Pukhto, etc.) stems from the different pronunciations in the various dialects of the second consonant in the word; for example, it is a retroflex [sh] in the Kandahari dialect, and a palatal fricative in the Kabuli dialect. The major dialect divisions themselves have numerous variants. In general, however, one speaker of Pashto readily understands another. The Central and Southern dialects are more divergent. The Kandahari dialect is reflected in the spelling system, and is considered by some to be the "standard" for that reason.ORTHOGRAPHYPushto has been written in a variant of the Persian script (which in turn is a variant of Arabic script) since the late sixteenth century. Certain letters were modified to account for sounds specific to Pushto. Until the spelling system was standardized in the late eighteenth century, the representation of these consonants varied greatly. The Pushto alphabet, which has more vowel sounds than either Persian or Arabic, represents the vowels more extensively than either the Persian or the Arabic alphabets.With the adoption of Pushto as a national language of Afghanistan, some revisions of the spelling system have been made in the interest of clarity.LINGUISTIC SKETCHPashto has a seven vowel system. There are retroflex consonants sounds pronounced with the tongue tip curled back--which were presumably borrowed from nearby Indo-Aryan languages. Unlike other Iranian languages, such as Persian, Pashto allows consonant clusters of two or three sounds at the beginning of a syllable.Pashto distinguishes two grammatical genders as well as singular and plural. There are generally two nominal cases in Pashto, although the vocative case is still used with singular nouns. Case is marked both with suffixes and with changes in the vowel of the noun stem and stress. Verbs agree with their subjects in person, number, and grammatical gender as well as being marked for tense/aspect. Past tense transitive sentences are formed as ergative: in these, the object rather than the subject agrees with the verb, and weak pronoun objects rather than subjects are omitted if they are not emphatic.Word order, which is very rigid, is subject-object-verb. As the language of an Islamic people, Pashto also contains a high number of borrowings from Arabic; among educated speakers, the Arabic plurals of borrowed nouns are frequently maintained.ROLE IN SOCIETYIn Afghanistan, Pashto is second in prestige to Dari, the Persian dialect spoken natively in the north and west. Because of the political power of the Pashtuns, however, Pashto has been a required subject in Dari medium schools, and as an official language has been one of the languages of the government. For practical purposes, however, Dari is the language of business and higher education, and so Pashtuns learn Dari.
Pashto has an extensive written tradition. There are a number of classic Pashtun poets, most notably Khoshal Khan Khattak. Modern Pashtun written literature has adapted those modern western literary forms, like the short story, that match forms from traditional Pashto oral literature. Pashtun folk literature is the most extensively developed in the region. Besides stories set to music, Pashtun has thousands of two and four line folk poems, traditionally composed by women. These reflect the day to day life and views of Pashtun women.HISTORYThe first written records of Pashto are believed to date from the sixteenth century and consist of an account of Sheikh Mali's conquest of Swat. In the seventeenth century, Khushal Khan Khattak, considered the national poet of Afghanistan, was writing in Pashto. In this century, there has been a rapid expansion of writing in journalism and other modern genres which has forced innovation of the language and the creation of many new words.Traces of the history of Pashto are present in its vocabulary. While the majority of words can be traced to Pashto's roots as member of the Eastern Iranian language branch, it has also borrowed words from adjacent languages for over two thousand years. The oldest borrowed words are from Greek, and date from the Greek occupation of Bactria in third century BC. There are also a few traces of contact with Zoroastrians and Buddhists. Starting in the Islamic period, Pashto borrowed many words from Arabic and Persian. Due to its close geographic proximity to languages of the Indian sub-continent, Pashto has borrowed words from Indian languages for centuries.Pashto has long been recognized as an important language in Afghanistan. Classical Pashto was the object of study by British soldiers and administrators in the nineteenth century and the classical grammar in use today dates from that period.In 1936, Pashto was made the national language of Afghanistan by royal decree. Today, Dari Persian and Pashto both are official national languages.ACADEMIC RESOURCESPashto is taught at very few universities in the United States and Canada. The most consistent program offered is at the Diplomatic Language Services in Arlington, Virginia.
الخميس، 17 ديسمبر 2009
The Meaning of Islam
ISLAM is derived from the Arabic root "SALEMA": peace, purity, submission and obedience. In the religious sense, Islam means submission to the will of God and obedience to His law.
Everything and every phenomenon in the world, other than man is administered TOTALLY by God-made laws i.e. they are obedient to God and submissive to His laws i.e. they are in the STATE OF ISLAM. Man possesses the quality of intelligence and choice, thus he is invited to submit to the good will of God and obey His law ie. become a Muslim. Submission to the good will of God, together with obedience to His beneficial law, i.e. becoming a Muslim is the best safeguard for man's peace and harmony.
Islam dates back to the edge of Adam and its message has been conveyed to man by God's Prophets and Messengers including Abrahim, Moses, Jesus and Muhammad. Islam's message has been restored and enforced in the last stage of the religious evolution by God's last Prophet and Messenger Muhammad.
The word Allah in the Arabic language means God, or more accurately The One and Only Eternal God, Creator of theUniverse, Lord of all lords, King of all kings, MostCompassionate, Most Merciful. The word Allah to mean God is also used by Arabic speaking Jews and Christians.
Articles of Faith
Allah, the One and Only God
A muslim believes in ONE GOD, Supreme and Eternal, Infinite and Mighty, Merciful and Compassionate, Creator and Provider. God has no father nor mother, no sons nor was He fathered. None equal to Him. He is God of all mankind, not of a special tribe or race.
God is High and Supreme but He is very near to the pious thoughtful believers; He answers their prayers and help them. He loves the people who love Him and forgives their sins. He gives them peace, happiness, knowledge and success. God is the Loving and the Provider, the Generous, and the Benevolent, the Rich and the Independent the Forgiving and the Clement, the Patient and the Appreciative, the Unique and the Protector, the Judge and the Peace. God's attributes are mentioned in the Quran.
God creates in man the mind to understand, the soul and conscience to be good and righteous, the feelings and sentiments to be kind and humane. If we try to count His favours upon us, we cannot, because they are countless. In return for all the great favours and mercy, God does not need anything from us, because He is Needless and Independent. God asks us to know Him, to love Him and to enforce His law for our benefit and our own benefit and our own good.
Messengers and Prophets of God
A Muslim believes in all the Messengers and Prophets of God without any discrimination. All messengers were mortals, human beings, endowed with Divine revelations and appointed by God to teach mankind. The Holy Quran mentions the names of 25 messengers and prophets and states that there are others. These include Noah, Abrahim, Ishmael, Isaac, Moses, Jesus and Muhammad. Their message is the same and it is Islam and it came from One and the Same Source; God, and it is to submit to His will and to obey His law; i.e., to become a Muslim.
Revelations and the Quran
A Muslim believes in all scriptures and revelations of God, as they were complete and in their original versions. Allah, the Creator, has not left man without guidance for the conduct of his life. Revelations were given to guide the people to the right path of Allah and sent down to selected people, the prophet and messengers, to convey it to their fellow men.
The message of all the prophet and messengers is the same. They all asked the people of their time to obey and worship Allah and none other. Abrahim, Moses, David, Jesus and Muhammad who were revealed their own book of Allah, were sent at different times to bring back straying human being from deviation to Right Course.
The Quran is the sacred book of the Muslims. It is the last book of guidance from Allah, sent down to Muhammad, peace be upon him, through the angel Jibraeel (Gabriel). Every word of it is the word of Allah. It was revealed over a period of 23 years in the Arabic language. It contains 114 Surahs (chapters) and over 6000 verses.
The Quran deals with man and his ultimate goal in life. Its teachings cover all areas of this life and the life after death. It contains principles, doctrines and directions for every sphere of human life. The theme of the Quran broadly consists of three fundamental ideas: Oneness of Allah, Prophethood and life after death. The success of human beings on this earth and in the life hereafter depends on obedience to the Quranic teaching.
The Quran is unrivalled in its recording and prservation. The astonishing fact about this book of Allah is that it has remained unchanged even to a dot over the past fourteen hundred years. No scholar has questioned the fact that the Quran today is the same as it was revealed. Muslims till today memorize the Quran word by word as a whole or in part. Today, the Quran is the only authentic and complete book of Allah. Allah is protecting it from being lost, corrupted or concealed.
Everything and every phenomenon in the world, other than man is administered TOTALLY by God-made laws i.e. they are obedient to God and submissive to His laws i.e. they are in the STATE OF ISLAM. Man possesses the quality of intelligence and choice, thus he is invited to submit to the good will of God and obey His law ie. become a Muslim. Submission to the good will of God, together with obedience to His beneficial law, i.e. becoming a Muslim is the best safeguard for man's peace and harmony.
Islam dates back to the edge of Adam and its message has been conveyed to man by God's Prophets and Messengers including Abrahim, Moses, Jesus and Muhammad. Islam's message has been restored and enforced in the last stage of the religious evolution by God's last Prophet and Messenger Muhammad.
The word Allah in the Arabic language means God, or more accurately The One and Only Eternal God, Creator of theUniverse, Lord of all lords, King of all kings, MostCompassionate, Most Merciful. The word Allah to mean God is also used by Arabic speaking Jews and Christians.
Articles of Faith
Allah, the One and Only God
A muslim believes in ONE GOD, Supreme and Eternal, Infinite and Mighty, Merciful and Compassionate, Creator and Provider. God has no father nor mother, no sons nor was He fathered. None equal to Him. He is God of all mankind, not of a special tribe or race.
God is High and Supreme but He is very near to the pious thoughtful believers; He answers their prayers and help them. He loves the people who love Him and forgives their sins. He gives them peace, happiness, knowledge and success. God is the Loving and the Provider, the Generous, and the Benevolent, the Rich and the Independent the Forgiving and the Clement, the Patient and the Appreciative, the Unique and the Protector, the Judge and the Peace. God's attributes are mentioned in the Quran.
God creates in man the mind to understand, the soul and conscience to be good and righteous, the feelings and sentiments to be kind and humane. If we try to count His favours upon us, we cannot, because they are countless. In return for all the great favours and mercy, God does not need anything from us, because He is Needless and Independent. God asks us to know Him, to love Him and to enforce His law for our benefit and our own benefit and our own good.
Messengers and Prophets of God
A Muslim believes in all the Messengers and Prophets of God without any discrimination. All messengers were mortals, human beings, endowed with Divine revelations and appointed by God to teach mankind. The Holy Quran mentions the names of 25 messengers and prophets and states that there are others. These include Noah, Abrahim, Ishmael, Isaac, Moses, Jesus and Muhammad. Their message is the same and it is Islam and it came from One and the Same Source; God, and it is to submit to His will and to obey His law; i.e., to become a Muslim.
Revelations and the Quran
A Muslim believes in all scriptures and revelations of God, as they were complete and in their original versions. Allah, the Creator, has not left man without guidance for the conduct of his life. Revelations were given to guide the people to the right path of Allah and sent down to selected people, the prophet and messengers, to convey it to their fellow men.
The message of all the prophet and messengers is the same. They all asked the people of their time to obey and worship Allah and none other. Abrahim, Moses, David, Jesus and Muhammad who were revealed their own book of Allah, were sent at different times to bring back straying human being from deviation to Right Course.
The Quran is the sacred book of the Muslims. It is the last book of guidance from Allah, sent down to Muhammad, peace be upon him, through the angel Jibraeel (Gabriel). Every word of it is the word of Allah. It was revealed over a period of 23 years in the Arabic language. It contains 114 Surahs (chapters) and over 6000 verses.
The Quran deals with man and his ultimate goal in life. Its teachings cover all areas of this life and the life after death. It contains principles, doctrines and directions for every sphere of human life. The theme of the Quran broadly consists of three fundamental ideas: Oneness of Allah, Prophethood and life after death. The success of human beings on this earth and in the life hereafter depends on obedience to the Quranic teaching.
The Quran is unrivalled in its recording and prservation. The astonishing fact about this book of Allah is that it has remained unchanged even to a dot over the past fourteen hundred years. No scholar has questioned the fact that the Quran today is the same as it was revealed. Muslims till today memorize the Quran word by word as a whole or in part. Today, the Quran is the only authentic and complete book of Allah. Allah is protecting it from being lost, corrupted or concealed.
الأربعاء، 16 ديسمبر 2009
د اسلامي حزب د مشر او د جهاد دقايد محترم حکمتیار له اړخه
بسم الله الرحمن الرحيم
واړم د افغان مظلوم ولس په استازيتوب؛ تاسو ته د رواني ورانوونكې او خونړۍ جگړي په اړه ځيني دردناك حقايق ووايم:امريكايانو په دې نامه پر افغانستان بريد وكړ چي القاعده ته د يولسم ستمبر پېښو سزا وركړي او د هغو طالبانو حكومت نسكور كړي چي القاعده ته ئې پناه وركړې وه او تيار نه وو چي مشران ئې متحده ايالاتو ته تسليم كړي.
ادامه مطلب
واړم د افغان مظلوم ولس په استازيتوب؛ تاسو ته د رواني ورانوونكې او خونړۍ جگړي په اړه ځيني دردناك حقايق ووايم:امريكايانو په دې نامه پر افغانستان بريد وكړ چي القاعده ته د يولسم ستمبر پېښو سزا وركړي او د هغو طالبانو حكومت نسكور كړي چي القاعده ته ئې پناه وركړې وه او تيار نه وو چي مشران ئې متحده ايالاتو ته تسليم كړي.
ادامه مطلب
جنايات هولناك دیگر
نظاميان آمريكايي در اقدامي غير انساني ۲ زنداني افغان را ابتدا طعمه سگهاي خود كرده و پس از پاره پاره شدن بدن شان، با ضرب گلوله آنها را كشتند.
يك مقام امنيتي ولايت خوست كه خواست نامش فاش نشود، به خبرنگار خبرگزاري فارس در اين ولايت گفت: ۲ غير نظامي افغان كه چند روز پيش توسط نظاميان آمريكايي بازداشت و زنداني شده بودند، پس از اينكه مورد حمله سگهاي نظاميان قرار گرفته و به شدت زخمي شدند، بعدا توسط نظاميان به ضرب گلوله از پاي در آمدند. ادامه مطلب
الخميس، 10 ديسمبر 2009
قران پاک اوفضل الرحیم تفسیر : په پښتو ژبه مکمل اودخپل ډول لومړنئ تفسیر
تفسيرفضل الرحیم لسمه برخه دالبقره دسورت داوه ویشتم آیت تفسیر اوعلمی تحقیقعلامه محمدمعين الدين ابوالفضل کان الله له ودامت برکاته----------------------------------------------------لفظی ترجمه(الَّذِينَ)هغه يعنی هغه فاسقان (يَنْقُضُونَ) چی ماتوی دوی ( عَهْدَ )تړون،پیمان،یاوعده (اللَّهِ )دخدای يعنی هغه تړون چی دوی له خدای سره کړيدۍ چی دخدای فرمان برداری به کوي اودالله په حکموبه عمل کوی اودالله پاک رسولان به منی نوهغه ماتوي اومخالفت يې کوي ( مِنْ) له (بَعْدِ)وروسته (مِيثَاقِ) دمحکم والی(هِ)دده يعنی له وروسته ددې چی الله پاک ددویهغه عهداوتړون محکم هم کړلکه چی تفصیل بې راسی(و)او (يَقْطَعُونَ)پرې کوی دوی (مَا)هغه (أَمَرَ)چی امرکړيدۍ (اللَّهُ)خدای پاک (بِهِ )په ده سره (أَنْ)په دې(يُوصَلَ)چی پيوست دي کړ سی هغه (وَ)او(يُفْسِدُونَ)فسادکوي دوی (فِي)په ( الْأَرْضِ)ځمکه کښی ( أُولَئِكَ )هغه خلګ (هُمُ)خاص دوی ( الْخَاسِرُونَ) (27) هغه خلګ دی چی زیان ئې کړیدۍ یعنی ددنیا اودآخرت زیان ئې په برخه سویدۍ ، ،يعنی دغه فاسقان چی ذکرئې وسو هغه کسان دي چی په دوی کښی داخویونه موجوددی ،اول دا چی دوی هغه عهداوپيمان ماتوي کوم چی الله جل جلاله له دوی څخه اخستۍ دۍ یاپه بل تعبیردوی همیشه دهغه عهداوتړون نقض اوماتول کوی کوم چی دوی له الله سره کړیدۍ اودوهم داچی دوئ همیشه هرهغه شی پرې کوی اوقطع کوی ئې کوم چی الله پاک دوئ دهغه شی په وصل کولواوپیوسته کولوسره امرکړی دي لکه صله رحمی وغیره چی تفصیل بې راسی دریم داچی دوئ په ځمکه کښی همیشه فساداوتباه کاری کوی، دهمداډول فسقی اوکفری خویوپه سبب دوی ددنیا اودارنګه دآخرت په ابدی خسران کښی لویدلی دی ،تفصیل اوعلمی خبری(،الذین ینقضون عهدالله من بعدمیثاقه)پوسه چی دغه موصول سره دخپلی صلې صفت دۍ د(الفاسقین) دپاره یادپاره دذم اودتقریر دفسق ددوئ راوړل سویدۍ اویامخصصه صفت دۍ خوهلته که له فاسقین څخه عام فاسقان مرادسی کوم چی ومومن فاسق ته هم ورشامل دی ،اودینقضون لفظ له نقض څخه جوړدۍ کوم چی په اصل کښی دپړی اودرسۍ ووُشْنلوته ویل کیېږی په عرف کښی دغه لفظ دعهداوتړون وماتولو ته ویل کېږی ا ودا په دې وجه چی دعهددلفظ دپا ره کله کله دحبل لفظ کوم چی په معنی دپړی اورسۍ دۍ په استعاره راوړل کېږی په دې مناسبت چی دعهدپه واسطه دمتعاهدینوپه منځ کښی ارتباط راځی لکه دپړی دسنیو په منځ کښی چی ارتباط موجود دۍ،دعهد لفظ په معنی دپیمان اودتړون دۍ اوکله په معنی دوعدې هم راځی اودمن جاره کلمه دپا ره دابتدا ده ځکه چی ابتدا اوشروع دنقض دعهد وروسته له میثاق دعهدڅخه کېږی اودمیثاق لفظ یاپه معنی دوثوق یعنی محکموالی دۍ اویاپه معنی دتوثیق یعنی محکمولودۍ اویاپه معنی دمایوثق به دۍ یعنی هغه شی چی په هغه سره دیوشی لکه عهدمثلا محکموالئ راځی،پوسه چی دآیت دمذکوره جملې په مطلب پوه کیدل وتفصیل ته حاجت لری نوتفصیل ئې دادۍ چی ددغودریوخبروپه حقیقت ځان پوهه ول په کاردۍ،اول داخبره چی له عهد څخه دالله دلته مرادڅه دۍ دوهم داخبره چی له نقض دعهد څخه مرادڅه دۍ دریم داخبره چی دمیثاق دعهدڅه مطلب دۍ،ددې خبروتفصیل مفسرینوپه مختلفوډولوکړی دۍ اول په دې ډول چی کله چی یوانسان داسلام کلمه ووائې اوپیغمبرداسلام دالله رسول وګڼی نودغه سړی له الله سره داعهداوتړون وکړچی هرڅه احکام ستا چی ددغه رسول په واسطه وماته راورسیږی نوزه به په حتمی ډول هغه منم داخودعهد الله معنی سوه بیا چی کله دغه سړئ پیغمبر وویني اویادده حالات په کتابو کښی وګوری اوهغه خلګ چی په اسلام ئې عمل کړئ وی ووینی چی دغټوغټوکرامتواومقاماتوخاوندان ګرځیدلی وی اودارنګه داسلام دحقانیت نوری نښانې ورته ښکاره سی نودده یقین اوایمان نورهم محکم سی دانومیثاق دعهدالله سو نوله دې څخه وروسته که بیادَیْ داسلام په حقوالی کښی شک وکړی نوبیشکه به دی غټ فاسق اوخارج له حدڅخه دعقل اودشرع ګڼل کېږی،اوځنومفسرینوفرمایلی دی چی له عهدالله څخه دلته مرادهغه عهددۍ کوم چی دالست بربکم په ورځ کښی انسانانوله الله سره کړیدۍ کله چی آدم علیه السلام الله پاک پیداکړ نودټولوانسانانوارواحونه دوړوکیوسُرُو میږیانو په ډول الله پاک دآدم له ملا څخه راوایستل اودخپل وحدانیت علم ئې په دوئ کښی کښیښووی اوورته وې ویل چی الست بربکم یعنی ایانه یم زه رب ستاسی،قالوابلی،یعنی وویل دوی چی هوته ای پروردګاره ځموږرب یې نوپه دغه وخت کښی ټولوانسانانوله خپل رب سره داعهدوکړچی موږبه له تاسره شریک نه پیداکوواوستاله حکموڅخه به سررغړه ونه نه کوو اومیثاق اومحکمول ددغه عهدبیاپه دوه ډوله سویدۍ اول په دې ډول سره چی دانسانانو په عقلوکښی يی ددلائلو دتوحیداودپېژندنی دالله پاک استعدادپیداکړاوپرخپل ذات اوصفاتوباندی ئې دلائل ورته نصب کړل اودوهم په دې ډول چی رسولان ئی سره له معجزواوسره له اسمانی کتابوپه دوی کښی مبعوث کړل اوځنی مفسرین وایی چی مرادله دغه عهدڅخه هغه عهددۍ چی په تورات کښی الله له بنی اسرائیلو څخه اخیستی ؤچی که هروخت اخیری نبی حضرت محمدصلی الله علیه وسلم پیداسونوخامخا به تاسی پرده باندی ایمان راوړۍ اودده مدداوکومک به کوۍ،،فتح العزیز،مظهری وغیره، (ویقطعون ماامرالله به ان یوصل)پوسه چی د،ان یوصل، لفظ بدل دۍ له ضمیرمجرورڅخه د،به، په لفظ کښی اودغه جمله دینقضون پرجمله باندی عطف ده اودماکلمه عبارت ده له علاقی څخه یعنی دغه فاسقان همیشه د هغی هری یوی علاقه قطع کوی کومه چی الله دهغې په وصل کولوسره امرکړیدۍ ،همدارنګه پوسه چی دغه علاقه عبارت ده له څوقسمه علاقوڅخه ،اوله داعلاقه ده چی دانسان روح يې له عالم علوی اوملائکوسره لری،وصل اوپیوسته کول ددې علا قې دادی چی انسان هغه اعمال اخلاق اومعارف په ځان کښی راولی کوم چی دملاکه ؤدی ځکه چی په دې سبب دانسان له عالم بالاسره مناسبت اوهمجنسوالئ پیداکیږی اوقطع کول ددې علاقې دادی چی انسان وشیطانی اعمالوته مخ کړی اودنفسانی خواهشاتوتابع سی ځکه په دې وجه دانسان تعلق اومناسبت له ملائکوسره قطع کیږی،دوهمه علاقه داده چی انسان یی له انبیاؤ،مرشدانواوعلماؤسره لری ددې علاقی وصل کول دادی چی انسان ددغومذکورومبارکواشخاصوکامله تابعداری وکړی او ټول نبیان ومنی اوداسی ونکړی چی ځنی پیغمبران منی اوځنی نه منی لکه نصاری اویهود،اوپرې کول ددې علاقې دادی چی انسان ددوی پرخلاف دکفارو،منافقانو،وغیره مصاحبت غوره کړی اوددوی شبهو اوغلطو خبروته غوږونه نیسی اوپردغومقدسوبندګانودالله پاک طعنونه و ائې، دریمه علاقه دقرابت اودرحم ده اوقطع کول ددغی علاقی په ډیرووجوسره کیږی اول په دې وجه سره چی په هغووختوکښی وقریبانوته نه ورحاضریږی کوم چی دوی ئې په هغوئ کښی دده دحضورطمع کوی لکه دغم یادیوې خوشحالۍ وخت اودوهم په دې وجه سره چی له دوئ سره احسان اومروت نکوی اودریم په دې وجه سره چی ودوئ ته ضرررسوی وهکذا،فتح ا لعزیز وغیره ،ویفسدون فی الارض، پوسه چی دغوفاسقانوپه مختلفوطریقوسره په ځمکه کښی فسادکاوه،اول په دې طریقه سره چی خلګ بې له ایمان راوړلوڅخه منعه کول،دوهم په دې طریقه سره چی کفاراودمسلمانانومخالفین بې دمسلمانانوپرخلاف په جنګ راپاره ول دریم په دې طریقه سره چی کفاربی دمسلمانانو په پټواسراروخبره ول څلرم په دې طریقه سره چی دصحابه ؤاومسلمانودعیبوتجسس بې کاوه چی بیانوتشهیرورکړی اوخلګ ورڅخه ناټ ماتی کړی پنځم په دې طریقه سره چی بدرسمونه اوبدعتونه بې په خلګوکښی رائجه ول شپږم په دې طریقه سره چی دشهوت اودغضب او دتباه کاری په کاروکښی بې په اخیره درجه توغل کاوه،،تمت والله الموفق
How to Convert to Islam and Become a Muslim
Description: The steps a person needs to take to accept Islam as his/her religion, enter its fold, and become a Muslim.By IslamReligion.comPublished on 27 Feb 2006 - Last modified on 02 Oct 2008 Viewed: 1297778 (daily average: 939) - Rating: 3.8 out of 5 - Rated by: 4215Printed: 18505 - Emailed: 3266 - Commented on: 188 Category: Articles > How to Convert to Islam > How to Convert to Islam and Become a Muslim
Online daily:from 7:00 PM to 10:00 PM(according to your computer time)
new showLocalTime("timebox3", "first", "short",ctt,ctb,cte);
new showLocalTime("timebox4", "second", "short",ctt,ctb,cte);
The word “Muslim” means one who submits to the will of God, regardless of their race, nationality or ethnic background. Becoming a Muslim is a simple and easy process that requires no pre-requisites. One may convert alone in privacy, or he/she may do so in the presence of others.
If anyone has a real desire to be a Muslim and has full conviction and strong belief that Islam is the true religion of God, then, all one needs to do is pronounce the “Shahada”, the testimony of faith, without further delay. The “Shahada” is the first and most important of the five pillars of Islam.
With the pronunciation of this testimony, or “Shahada”, with sincere belief and conviction, one enters the fold of Islam.
Upon entering the fold of Islam purely for the Pleasure of God, all of one’s previous sins are forgiven, and one starts a new life of piety and righteousness. The Prophet said to a person who had placed the condition upon the Prophet in accepting Islam that God would forgive his sins:
“Do you not know that accepting Islam destroys all sins which come before it?” (Saheeh Muslim)
When one accepts Islam, they in essence repent from the ways and beliefs of their previous life. One need not be overburdened by sins committed before their acceptance. The person’s record is clean, and it is as if he was just born from his mother’s womb. One should try as much as possible to keep his records clean and strive to do as many good deeds as possible.
The Holy Quran and Hadeeth (prophetic sayings) both stress the importance of following Islam. God states:
“...The only religion in the sight of God is Islam...” (Quran 3:19)
In another verse of the Holy Quran, God states:
“If anyone desires a religion other than Islam, never will it be accepted of him; and in the Hereafter, he will be in the ranks of those who have lost (their selves in the Hellfire).” (Quran 3:85)
In another saying, Muhammad, the Prophet of God, said:
“Whoever testifies that there in none worthy of being worshipped but God, Who has no partner, and that Muhammad is His slave and Prophet, and that Jesus is the Slave of God, His Prophet, and His word[1] which He bestowed in Mary and a spirit created from Him; and that Paradise (Heaven) is true, and that the Hellfire is true, God will eventually admit him into Paradise, according to his deeds.” (Saheeh Al-Bukhari)
The Prophet of God, may the blessing and mercy of God be upon him, also reported:
“Indeed God has forbidden to reside eternally in Hell the person who says: “I testify that none has the right to worship except Allah (God),’ seeking thereby the Face of God.” (Saheeh Al-Bukhari)
The Declaration of the Testimony (Shahada)
To convert to Islam and become a Muslim a person needs to pronounce the below testimony with conviction and understanding its meaning:
I testify “La ilah illa Allah, Muhammad rasoolu Allah.”
The translation of which is:
“I testify that there is no true god (deity) but God (Allah), and that Muhammad is a Messenger (Prophet) of God.”
To hear it click here or click on “Live Help” above for assistance by chat.
When someone pronounces the testimony with conviction, then he/she has become a Muslim. It can be done alone, but it is much better to be done with an adviser through the “Live Help” at top, so we may help you in pronouncing it right and to provide you with important resources for new Muslims.
The first part of the testimony consists of the most important truth that God revealed to mankind: that there is nothing divine or worthy of being worshipped except for Almighty God. God states in the Holy Quran:
“We did not send the Messenger before you without revealing to him: ‘none has the right to be worshipped except I, therefore worship Me.’” (Quran 21:25)
This conveys that all forms of worship, whether it be praying, fasting, invoking, seeking refuge in, and offering an animal as sacrifice, must be directed to God and to God alone. Directing any form of worship to other than God (whether it be an angel, a messenger, Jesus, Muhammad, a saint, an idol, the sun, the moon, a tree) is seen as a contradiction to the fundamental message of Islam, and it is an unforgivable sin unless it is repented from before one dies. All forms of worship must be directed to God only.
Worship means the performance of deeds and sayings that please God, things which He commanded or encouraged to be performed, either by direct textual proof or by analogy. Thus, worship is not restricted to the implementation of the five pillars of Islam, but also includes every aspect of life. Providing food for one’s family, and saying something pleasant to cheer a person up are also considered acts of worship, if such is done with the intention of pleasing God. This means that, to be accepted, all acts of worship must be carried out sincerely for the Sake of God alone.
The second part of the testimony means that Prophet Muhammad is the servant and chosen messenger of God. This implies that one obeys and follows the commands of the Prophet. One must believe in what he has said, practice his teachings and avoid what he has forbidden. One must therefore worship God only according to his teaching alone, for all the teachings of the Prophet were in fact revelations and inspirations conveyed to him by God.
One must try to mold their lives and character and emulate the Prophet, as he was a living example for humans to follow. God says:
“And indeed you are upon a high standard of moral character.” (Quran 68:4)
God also said:
“And in deed you have a good and upright example in the Messenger of God, for those who hope in the meeting of God and the Hereafter, and mentions God much.” (Quran 33:21)
He was sent in order to practically implement the Quran, in his saying, deeds, legislation as well as all other facets of life. Aisha, the wife of the Prophet, when asked about the character of the Prophet, replied:
“His character was that of the Quran.” (As-Suyooti)
To truly adhere to the second part of the Shahada is to follow his example in all walks of life. God says:
“Say (O Muhammad to mankind): ‘If you (really) love God, then follow me.’” (Quran 3:31)
It also means that Muhammad is the Final Prophet and Messenger of God, and that no (true) Prophet can come after him.
“Muhammad is not the father of any man among you but he is the Messenger of God and the last (end) of the Prophets and God is Ever All-Aware of everything.” (Quran 33:40)
All who claim to be prophets or receive revelation after Muhammad are imposters, and to acknowledge them would be tantamount to disbelief.
We welcome you to Islam, congratulate you for your decision, and will try to help you in any way we can.
Footnotes:
[1] God created him through His statement, “Be!”
الثلاثاء، 1 ديسمبر 2009
How To Rent Out A Holiday Home
The important steps involved are described in this article; if the advice given is taken and you do the necessary work (some effort is necessary for what is, after all, a major investment), there will be no problems and you will maximise your marketing potential. However - and this cannot be emphasised too strongly - if you are lazy and think that good renters are going to rush to book your beautiful villa while you sit waiting for the phone to ring, you will be left with an expensive, empty investment. The property obviously needs to meet local health and safety regulations, to be clean, well-maintained and furnished/decorated to a standard that fits what you expect to receive in rent (simple and neutral respectively is normally appropriate). It should not be cluttered by lots of personalised artifacts, such as family photos and all kitchen/bathroom utensils, etc, should be out of sight. If when guests first arrive they are welcomed by a basket of essentials (tea, coffee, milk, rolls, butter and mineral water, etc) and fresh flowers they are more likely to relax and come again next year. You should also make sure there is an up-to-date and complete file of useful local information for each new visitor. You need to decide what dates you want to rent it out to holidaymakers and then what are the seasonally-based rental prices you should set to attract renters - based on researching prices asked for similar properties in similar locations. Positive consideration of how the property will be maintained is necessary - if you are there, this can be controlled by yourself (covering such things as meeting guests to hand over and collect keys and formally agree the condition/contents of the property before and after and listing who to call on when the air conditioning or plumbing fails), otherwise you need an agent or a reliable person (make it a business, not an informal, arrangement) to take care of these things. It should go without saying that you need to find out about legal and tax issues in the country where your property is located and, indeed, with your own country's taxes associated with overseas rental income. This means consulting the appropriate departments or professionals. Then possibly the most challenging job is that of advertising. There are many ways to do this, such as in newspapers, magazines, local agents, your own website, through relatives and friends and of course via reccommendation. None of these ways are likely to generate enough bookings to make it worth your while. They would cost you a lot of time and money to control and the option of having your own website is a non-starter, because it will cost you from £500 to £1500 for a designer and your website will not be found by searchers. On the other hand, there are many well-organised holiday rental search type websites, that have other properties on their books and that attract many visitors via the search engines (importantly, they have already made the investments needed to develop a website and promote it using various search engine optimisation, ie SEO, techniques). Some of these websites offer free advertising, some are free to advertise but take a percentage of any rentals and some simply ask for an annual fee, which varies widely but is usually proportional to how big they are. Many in each category charge extras, eg for highlighting an advert or for entering advert details. It is suggested that the free ones do not offer a very professional service, in which properties are presented too simply in advert-bound and cluttered pages. It is further suggested that the very big ones are expensive and are simply overwhelming for searchers (with thousands of options that can quickly lose a visitor). The best option is undoubtedly to use any and all professional-looking websites with a nominal annual fee, eg £30, noting that some offer a free period (which should be grabbed with both hands!). Some work is necessary to enter details and upload photos, etc; but that's all part of the work needed to promote your property rental. Some websites do that work for you for a price, if you already have your own website to extract details from or you provide them details in some other way. One website that you must use is http://www.solapartments.co.uk, who are free up to 1/1/2010 (then £29.99/year). Importantly, this is a very professional website that is uncluttered and provides a clean, full-featured property advert page with 16 photos in a distinctive Flash gallery, an interactive map, an availability calendar and direct owner contact details. It also features a wide variety of travel aids via seperate menu selections (not mixed up with property search and property advert pages!). They do not make you pay extra for anything, even if they have to enter your details for you. On the website(s) you enter your property details, it makes sense to 'sell' your property in the most effective way you can imagine, to attract bookings in what is a very competitive market - good, clear photos of every room, every outside feature and interesting local attractions such as the beach or golf course; a pricing structure; complete and grammatically-correct details of the property and its surrounding areas, including all facilities (air conditioning, TV, broadband internet, kitchen appliances, etc) in the property; what there is to do in the area (horse-riding, sailing, sightseing - you name it). You can outline terms and conditions in your advert, but you should have a rental agreement already prepared, so that this can be emailed to a renter. The agreement needs to clearly define the deposit required and when it is due, when the balance is due (before they arrive), what the refund and cancellation policy is, what additional costs there are such as for cleaning after they leave, if smoking or pets are allowed and how the condition of the property will be established before and after the rental (to decide if any damages or losses need to be paid for out of the deposit). Most importantly, when you receive an enquiry you should respond promptly and in a professional and friendly manner (they won't wait more than 1 day - they're anxious to plan their holiday somewhere now not next week and they will be keen to establish a rapport with the owner - they need to feel they can trust you when they send you a deposit) and be prepared to be flexible and helpful with such things as the price, times of arrival and departure, minimum stays, help with airport transfers, etc - just make sure you get that booking!
About The Author
Dave Stuttard writes for the blog in the http://www.solapartments.co.uk website, where you can confidently advertise (currently free in 2009!) and search for holiday rentals (mainly in Europe). You have full permissiion to freely reprint this article provided it is unchanged.
The author invites you to visit:http://www.solapartments.co.uk
About The Author
Dave Stuttard writes for the blog in the http://www.solapartments.co.uk website, where you can confidently advertise (currently free in 2009!) and search for holiday rentals (mainly in Europe). You have full permissiion to freely reprint this article provided it is unchanged.
The author invites you to visit:http://www.solapartments.co.uk
الاشتراك في:
الرسائل (Atom)